İslamazeri.com-un "Din" rubrikasından...
"Dərdimiz çoxdur. Düzdü deyib-gülərik, təbəssüm edərik amma dərdimiz çoxdur. Dərd deyəndə hərə bir şey fikirləşir. Hərənin bir dərdi var; birinin ağır xəstəsi var, biri fikirləşirki, pulum yoxdur, pul qazana bilmirəm. Böyük dərd deyəndə, bu cür şeyləri qoyur qarşısına fikirləşir ki, bu mənim dərdimdir. Bəli bunlarda lazımdır. Allah Təala Rəsullallaha buyurur ki, Axirətin üçün çalış, amma dünya nəsibini unutma. Bəli insan ona nəsib olanların ardınca getməlidir. Ancaq əsas buyurulurki, axirətin üçün çalış. Lakin ən böyük dərdimiz İmam Zamandan (ə.f) uzaq düşməyimizdir. O kənar düşməyimizdirki, bu qədər günahların içində çabalıyırıq, günahların içindən də çıxa bilmirik. İmamdan uzaq olmağımıza görə, daim günahın içindəyik. Təsəvvür edin, bir alimin yanında, məsələn siz gördüyünüz alimlər Ayətullah Sabir Həmədani, Ayətullah Fazil Lənkərani və digər alimlər. Kim onların hüzurunda oturanda günah keçirər ağlından? Bu hələ qeyri məsumdur. Bu hələ odurki, tabedir İmam Zamana. İmam Zamana (ə.f) yaxın olsan nə olar? 24 saat zehninə günah gəlməz. Biz hələ alimin qarşısında, hüzurunda əyləşirik günah fikirləşmirik, gör əgər biz İmam Zamanın (ə.f) qarşısında əyləşsək və ya qəlbən ona yaxın olsaq nə olar? Bəli bu cür olsaq - görərik heç günah etmirik. Bu qədərki günahların girdabından çıxa bilmirik, hamısı İmamdan uzaq düşməyimizə görədir. Əhlibeytin(ə) adları yadımızdadır, özləri yadımızda qəlbimizə yaxın olsalar günah etmərik....
Hacı Səxavətin möizələrindən yazıya çevrilib"
